Yaş ilerledikçe, sanırım, insan gücün karanlık tarafına daha çok yaklaşıyor. Yaklaştıkça yalnızlaşıyor. Kalbi nasır bağlamaya başlıyor. Kindar oluyor. Kolay affetmiyor. Etrafında olan bitenlerin çok azı onu şaşırtabiliyor. Neredeyse herşey normal. Mucizelere yer yok. Görüştüğü arkadaşların sayısı azalıyor. Bir süre sonra bir bakmış, sadece ayda bir telefonla aradığı, iki senede bir gördüğü bir-iki, ama üç değil, kadim arkadaşı kalmış.
Babam bana hiç; "Bu hayatta yalnızsın" dememişti ama ben onda görmüştüm, bu hayatta yalnızsın arkadaş.
"Kimsin sen? Şüphesiz, sen, sen değilsin. Sen o'sun."*
* Mirat-ül İrfan - Muhyiddin-i İbn-i Arabi
Şarkılar:
naci en alamo'yu yasmin levi'den dinlemiştim ve çok severim ama bu efsaneymiş gerçekten. bir de filistin versiyonu var bunun... youtube'dan bir göz atın :)
YanıtlaSilEvet, hemşehrim de çok güzel söylüyor.
YanıtlaSilKastettiğiniz acaba Amel Mathlouthi'nin söylediği mi? Tunuslu bu bayandan bir de bonus ekleyeyim:
http://www.youtube.com/watch?v=kDdunRlog44&feature=related
Ekşi Sözlük'te okuduğum bir 'entari'de, Remedios Silva Pisa'nın başka hiçbir şarkısına ulaşamadıklarından bahsediyorlardı. Üşenmedim araştırdım. Gerçekten de bu güzel kızımızın icra ettiği kayıtlı hiçbir eser yok ortamda.